آنگاه که در دشتِ نگاهت می دوم
به سَرانگُشتِ مهر اندوهی
را به تماشا می نشینم
که یارای زدودنش نیست
به سال ها ، به سال ها
و نازکای خیالی دور در ژرفای آن موج می زند
که مرا به پَرت افتاده ترین خاطره ی دور رهسپار می کند
این زمان است که با خود به نجوا می گویم :
چه باید کرد ؟
یا که به راستی چه می توان کرد ؟
آنجا که غرور دست آویزی کَم بها
برای نزدیکتر شدن به نداهای درونی توست
و غریبانه هم جوار با یأس
در کوچه پَس کوچه های تنهایی رَه سِپار می شوی
و توانِ آن نیست تا از این شوربختی ی مُزمن رهایی یابی
ای نیازِ با تو بودن
که لَحظه لَحظه چون خون در رگِ مَنی
مرا از جنونِ نوشتن
در این اتاقِ دربسته
که دیوارهای تاریکش
از هر سو تا به آسمان بالارفته رهایی بخش
تا به هیأتِ جنگجویی که در طیِ قرون
بعد از کشور گُشایی های بسیار
پا به عَرصه ی وُجود می گذارد
فاتحِ بی چون و چرای کام گاهِ نورَسِ تو باشم
تا ریسمانِ نازکِ احساس بهانه ای شود
مَگر دستِ بی رحمِ تقدیرِ شوم را
از رُستن گاهَش
به یک باره قطع کنیم
و ما دو شیفته و عاشق
در تن پوشی نوبافته
و ظاهری آراسته و سِزاوار
به قَلَمروی جاودانه ی آسایش
تا واپسین نَفس فَرمان روایی کنیم
محمّد سهیلی نیا
1398/8/2
, ,ی , تا ,تو ,بی , ,که در , ,آنگاه که , و
درباره این سایت